Het leven zoals het is: Tracing

Maarten werkt sinds kort op de dienst Tracing van Rode Kruis-Vlaanderen. Deze dienst herstelt het contact tussen familieleden die elkaar uit het oog verloren door oorlog, rampen of migratie. Op 30 augustus, de ‘Dag van de Vermisten’,  vraagt het Rode Kruis aandacht voor alle mensen die geen idee hebben over het lot van hun geliefden.

Tracing moet zo wat de minst bekende activiteit van het Rode Kruis zijn. Toch is het weten wat het lot is van een geliefd persoon even belangrijk als voedsel, kledij, onderdak of medische verzorging. Om een idee te geven hoe het er bij ons aan toe gaat, nodig ik je uit om een dag in mijn spoor te volgen.

06.50
Wekker loopt af. Toch wel een beetje een tegenvaller gezien onze pasgeboren dochter vandaag besliste om de dag en de nacht eens om te draaien.

07.30
Na een kort ontbijt sta ik gepakt en gezakt klaar om mijn ‘stalen ros’ te bestijgen en mijn dagelijks fietstochtje van Puurs naar Mechelen aan te vatten. Gezien ik toch een goeie 50 minuten op de fiets zit, heb ik tijd genoeg om na te denken over wat mij die dag te wachten staat.

Oh ja! Vandaag een groepsessie Syrië. We verwachten een tiental Syriërs die info komen inwinnen over de procedure tot gezinshereniging met hun vrouw en kinderen die nog in Syrië (of een buurland er van) verblijven.

De Belgische wetgeving voorziet in het recht op gezinshereniging. Het is bij wet bepaald dat alleen de partner en minderjarige kinderen van een persoon met legaal verblijfsstatuut in aanmerking komen voor een visum in het kader van familiehereniging.
Wel een beetje spannend, want het is de eerste keer dat ik dit alleen moet doen. Ik overloop al even in mijn hoofd wat ik ter voorbereiding van de sessie nog moet doen.

08.40
Fris gedoucht kom ik het bureau binnen. Nog voor ik aan iets begin, bekijk ik nog even met Nadia, verantwoordelijke van de dienst, of ik niets vergeten ben…

- Affiche van mensen die op zoek zijn naar familie.

09.05
Klop, klop. Karin van het onthaal laat weten dat de eerste cliënten aangekomen zijn. Ook de tolk is reeds gearriveerd (gelukkig maar, want mijn Syrisch staat nog niet op punt).

09.55
Bijna alle mensen die een afspraak hadden zijn aanwezig. Hier en daar zie ik dat er al wat informatie uitgewisseld wordt tussen de deelnemers. De meesten halen hun documenten tevoorschijn.

10.10
‘Good morning everybody, my name is Maarten and today I will give you more information about family reunion…’

Tijdens deze sessie vertel ik de aanwezigen, die als erkend vluchteling of subsidiair beschermde in ons land verblijven, over de mogelijkheden tot gezinshereniging met hun echtgeno(o)t(e)  en hun minderjarige kinderen. Helaas moet ik tijdens de sessie al enkele mensen teleurstellen die hun meerderjarige kinderen naar België willen laten overkomen. Deze dossiers worden (buiten enkele uitzonderingen) niet door het Rode Kruis opgevolgd. Uiteraard mogen zij de sessie mee volgen, maar voor hen zal kunnen we geen dossier opmaken…

12.00
Mijn presentatie loopt stilaan ten einde en ik ben blij dat ik het er zonder kleerscheuren vanaf heb gebracht. Gelukkig zaten er enkele mensen in de groep die al ervaring hadden met procedures voor familiereünie. Omdat zij informatie uit eigen hand hebben, kan ik mijn eigen kennis ook wat bijschaven.

14.15
Na de groepsessie krijgt elke deelnemer de kans om een tracingmedewerker apart te spreken om wat specifieke vragen te stellen.

Ik krijg onder andere Omar (niet zijn echte naam, nvdr) voor mij. Zijn vrouw verblijft op dit moment in Turkije en is daar helemaal alleen. Zij is analfabeet en kan in Turkije niemand vinden die haar kan helpen. Omar stelt ons de vraag hoe wij dit kunnen oplossen. Jammer genoeg hebben we voor dit soort vragen ook niet altijd een pasklaar antwoord. We rekenen hiervoor op zelfredzaamheid van de mensen zelf.

Ik help Omar op weg met een aantal gerichte vragen: waar verblijft ze, kent zij nog andere Syriërs, kan er iemand naar haar toe reizen? Meestal  vinden we samen wel een uitweg.
Deze keer bleef bijna iedereen voor een persoonlijk gesprek wat er voor zorgde dat ik mij meermaals  moest excuseren voor mijn knorrende maag. Ook de maag van de tolk leek te protesteren.

14.30
Onze tolk wordt bedankt voor de bewezen dienst en ik ruim mijn bureau op dat gevuld ligt met nieuwe dossiers.

15.00
Na mijn middagmaal/3-uurtje doe ik even mijn mail open. Gelukkig niet te veel dringende zaken. Mijn hoofd tolt nog een beetje van de vele gesprekken waardoor ik mij nog moeilijk kan concentreren op andere dingen. Ik beslis dan maar om al enkele dossiers in te geven, nu alles nog vers in mijn hoofd zit.

15.45
Smsje van mijn vrouw: “ Om 17u bij Kind & Gezin, niet vergeten hé!!”
Ik stuur terug: ”Nee nee, ik ben het niet vergeten!”
Eigenlijk bedoelde ik: “Dat was ik helemaal vergeten!” Snel sluit ik alles af en ruim ik op voordat ik op de fiets spring richting Puurs!

16.35
Ergens tussen Mechelen en Puurs begint het plots door te dringen…  Hoewel ik wellicht kletsnat en met verzuurde benen zal thuis komen omdat ik te laat vertrokken ben, moet ik eigenlijk niet klagen. In de groep van vanmorgen zaten ook jonge vaders. Velen onder hen hebben hun kinderen al lang niet meer gezien, weten maar amper hoe ze er uit zien of hoe groot ze ondertussen zijn geworden. Zij moeten ’s nachts misschien niet uit hun bed en komen ook niet te laat bij Kind & Gezin, maar zouden er alles aan doen om mijn situatie te kunnen delen.

Hopelijk ben ik er vandaag in geslaagd om hen terug een stapje dichter te brengen bij hun allergrootste wens.

Meer weten over tracing?