Chris trok naar Oeganda als lesgever simulatie

Vakantie!
Lekker luieren in de zon?
Of vreemde bestemming ontdekken?
Of rustig thuis wat uitrusten?
...
Niet voor Chris!

Zij kiest ervoor om haar talenten kosteloos aan te bieden in Oeganda. Als lesgever simulatie (=nepwonden maken en die ook acteren) geeft ze zomaar even 11 dagen achter elkaar les aan Oegandese eerstehulp lesgevers. Ze leert hen hoe je met lokale en goedkope materialen zoals bloem en honing nep'huid' en bloed kan maken, wat een realistisch scenario is (ze houden hier van over-acting!) en hoe je aandoeningen zoals een beroerte, een breuk en een amputatie zo realistisch mogelijk acteert.

Chris, waarom doe je dit (lesgeven in Oeganda) in je vrije tijd?

Omdat ik mijn moeder gelijk moet geven. Zij zegt al jaren dat ik met het Rode Kruis getrouwd ben ... en dat is toch wat je in je vrije tijd doet, vermoed ik als single, je tijd doorbrengen met je partner, niet?
Lesgeven in simulatie en eerste hulp geeft me voldoening omdat ik anderen iets kan bijbrengen. Ook biedt dit voor Uganda Red Cross een kans op financiële zelfstandigheid. Een win-win situatie dus!

Wat zijn de gelijkenissen en verschillen met het geven van deze cursus in België?

Ik denk dat alle simulanten ter wereld hetzelfde zijn. Want zodra de nephuid (=brooddeeg) bijna afgekoeld is, gaan ze hem kneden om te voelen of hij perfect is om weer de mooiste verwondingen mee te kunnen maken. Acteren speelt ook een grote rol bij simulatie. Ook hierin zijn beginnende simulanten overal gelijk: weinigen kunnen de verschillende emoties meteen correct doseren; over- en onderacteren zijn een beginnerskwaaltje dat na veel oefenen en evenveel opbouwend commentaar bij de meesten toch wel goed komt.

Het grote verschil hier is de landelijke traditie. In Oeganda mogen de mannen geen emotie tonen, want dat staat niet echt mannelijk. Dit houdt dan ook in dat de mannelijke kandidaten bij de basisopleiding hun beste (of is het hier hun slechtste?) been moeten voorzetten wat het uiten van emoties betreft.

Een ontwerp van een ongeval opmaken gaat in Oeganda dan weer iets makkelijker dan in België omdat er overal gevaarlijke situaties latent aanwezig zijn. Een paradijs voor simulanten dus!

Wat is voor jou de grootste aanpassing/uitdaging om even te komen lesgeven in Oeganda?

De grootste uitdaging in België is om mijn zeer ongeruste moeder in te lichten over mijn deelname aan zo'n project én om mijn baas te overhalen om me vakantie toe te staan in een voor onze firma drukke periode. Gelukkig heeft hij zelf ook Rode Kruisroots en is hij het Rode Kruis goed gezind.

De grootste uitdaging in Oeganda is de Afrikaanse cultuur en in het bijzonder het zéér flexibel omgaan met uren en aanwezigheden. Een uur later en op hun doodse gemak toekomen op een opleiding 'reanimatie en defibrillatie' is geen probleem voor hen. Gelukkig zijn de slachtoffers niet echt dood en zijn het slechts reanimatiepoppen. De enige die er op dat moment wel last van heeft, ben ik, want zij maken er geen punt van. Ik wil hen optimaal de kans gunnen de leerstof in zich op te nemen en maximaal te oefenen om zich de technieken eigen te maken en zelfzeker de opleiding te verlaten na een halve dag. Met een uur vertraging starten is gewoon jammer van de verloren praktijktijd. Toch blijken zij - uit de evaluatiepapieren - tevreden met de opleiding en de waarde ervan voor henzelf.

De grootste aanpassing is echter het licht. Je geeft les en werkt tot het licht op is: ofwel is het donker vanwege de valavond, ofwel is de elektriciteit op en de generator in rust. Het surrogaatlicht van een dag- en nachtkampvuur is anders ook niet te versmaden. Vooral omdat ik daar de gewoonte van de 'wijze raad van de ouderen aan het kampvuur' uitgelegd kreeg. Rond de gloeiende houtblokken is daar heel wat gediscussieerd. De sfeer is helemaal anders dan hier bij ons waar iedereen op zijn eigen laptop zit te werken.